Spaans deel 19

Malpartida de Plasencia. 

 

Woensdag 19 oktober 2022.

 

We vertrokken deze morgen naar Villareal de San Carlos, een dorp midden in ‘el Parque Nacional de Monfragüe'. Daar is de start van de rode, de gele en de groene hikingroute; alleen de rode route passeert de ruïne van het kasteel van Monfragüe.

In dit dorp ligt ook het oude bezoekerscentrum van ‘El Parque Nacional de Monfragüe’. Het werd vervangen door een gloednieuw complex aan de noordelijke toegangsweg tot het park; dat bezoekerscentrum bezochten wij gisteren.

Aan het bezoekerscentrum van Villareal de San Carlos namen wij de gratis bus die ons tot aan de voet van de ruïnes van 'el Castillo de Monfragüe' bracht.

Alleen wij twee op de bus met de chauffeur.

 

Vanaf hier moet men op eigen houtje tot aan ‘el castillo’ wandelen. Men heeft de keuze tussen trappen of de rode route volgen. Aangezien we ruim twee uur de tijd hadden tot de bus ons kwam terughalen, volgenden wij de rode route. Dit is een smal pad vol met stenen, maar heel goed te bewandelen. We werden voortdurend getrakteerd op schitterende uitzichten over de rivier de Taag en de Tiétar die hier samenvloeien.

We stapten door het sleutelgat en klommen langs een smalle trap naar boven. Wat een adembenemend uitzicht hadden we daar. De gieren zoefden ons om de oren. We bleven zeker ruim één uur boven staan en observeerden de roofvogels.

Toen het half twee was stapten we naar beneden, nu wel langs de trappen, met als resultaat dat we veel te vroeg beneden waren. De afdaling tot aan de bushalte nam langs deze zijde slechts vijf minuutjes in beslag. Net toen we de trappen opnieuw wilden opgaan kwam het busje aangereden. Hij nam ons mee tot aan een parking waar op de heenreis ook mensen opgestapt waren. Wij moesten nog een 20-tal minuutjes wachten tot hij nog eens het traject afreed om mensen op te halen. We stapten rond op de parking en lazen de verschillende aanwijsborden.

Vijftien minuten later was hij al terug met een lege bus; hij had een ritje voor niets gedaan. Toen bracht hij ons terug naar het oude bezoekerscentrum.

 

Wij gingen lunchen in het enige restaurant dat open was. Een genoten van een lekkere menu del día voor slechts € 11 per persoon.

Na de lunch reden we naar 'el puente del Cardenal', dit is een brug over de rivier de Taag, gelegen in de Spaanse provincie Cáceres.

 

Plots kwamen we oog in oog te staan met een hert, deze keer was het een hert met een groot gewei.

Na de wandeling reden we naar “El Salto del Gitano”, een van de beste plekken om vogels zoals de monniksgier, de vale gier en de aasgier te spotten. In dit natuurgebied leeft de grootste populatie monniksgieren van Europa. Deze opmerkelijke kloof werd pas in 1997 een nationaal park. De gierenrots laat goed zien hoe bijzonder “el  Parque Nacional de Monfragüe” is. Deze steile rots in het zuidwesten van het park komt veel voor in natuurdocumentaires. Het was zalig om met een verrekijker de vogels te spotten op deze rots.

De rechte lijn onderaan op de rots geeft de hoogst mogelijke stand van het stuwmeer aan.
Vandaag is het niveau meer dan twaalf meter lager.

 

Plots zagen we donkere wolken en bliksemschichten in de verte, we hoorden ook gedonder. We stonden nog wat te praten met enkele Vlamingen toen het begon te regenen. Dit koppel vroeg ons of wij ook op die plaats  zouden overnachten. We antwoordden hen dat het verboden is om in een Nationaal Park te overnachten. We gaven hen de tip om ofwel naar de camping te rijden een 14-tal kilometer verder ofwel op de parking van het restaurant waar wij opnieuw naartoe rijden; voor onze derde nacht op rij.

 

We reden vandaag 42 kilometer.